تاریخچه آلودگی مناطق مین ایران

پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی که زمینه استقلال و آزادی ملت مسلمان ایران را بهمراه داشت پس از مدت کوتاهی با انبوهی از توطئه های داخلی و خارجی علیه این نظام نوپا مواجه گردید . رژیم بعثی عراق در شرایطی که جمهوری اسلامی ایران مقدمات اجرای خواسته های ملت انقلابی را فراهم کرده بود و نیروهای نظامی درگیر باسازی و سازماندهی بودند و احتمال اجرای تهدید خارجی متصور نبود با هدف تامین خواسته های مستکبران و به منظور مقابله با خواسته بحق مردم ایران با حمله نظامی بخش عمده ای از سرزمین مقدس جمهوری اسلامی ایران را در 5 استان مرزی تصرف نمود مردم مسلمان ایران با حمایت از نیروهای مسلح در طی مدت 8 سال ( از سال 1988 تا 1980 ) برای رفع تجاوز و سرکوب نیروهای متجاوزاقدام کردند و آنان را از سرزمین اسلامی بیرون راندند آلودگی به مین و مواد منفجره در مرزهای غربی و جنوب غربی جمهوری اسلامی ایران بر اثر جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق علیه ایران در مقاطع زمانی 1988-1980 می باشد . پس از پایان جنگ تحمیلی در سال 1367 تجاوز رژیم بعثی عراق با مقاومت ملت مقاوم ایران و از خود گذشتگی جوانان رزمنده و ایثار گر و تقدیم شهیدان گرانقدر پایان یافت ولیکن مناطق اشغالی توسط رژیم بعثی عراق و مناطق مرزی کشورمان آلوده به مین و مهمات منفجر نشده ؛ باقی مانده و میزان وسعت آلودگی در گستره ای معادل 2/4 میلیون هکتار و با تراکم مین فراوان که به میزان 16 میلیون مین بالغ می شود ؛ باقی ماند . در جنگ‌های برون مرزی و داخلی امروزی کشورها همیشه از ابزار آلات و مواد منفجره و مهمات استفاده می‌گردد . یکی از این تجهیزات که در جنگ‌ها مورد استفاده فراوان دارد ، مین است . این ابزار به منظور حفاظت از نقاط استراتژیک جنگی ، قطع ارتباط جاده‌های لجستیکی و جلوگیری یا کند کردن حرکت دشمن به سوی جلو ، از بین بردن یا صدمه زدن به نفرات و تجهیزات دشمن مورد استفاده قرار می‌گیرد و قابلیتهای خود را در این زمینه نیز به اثبات رسانده است . اما مسئله‌ای که در رابطه با مین نسبت به سایر ابزار و مهمات جنگی وجود دارد، نحوه به کارگیری آن است . برای به کارگیری اکثر مین‌ها می‌بایست آنها را در زیر خاک پنهان نمود ، بدان منظور که تنها به وسیله قربانی خود منفجر گردد . پس از پایان هر جنگ تمامی تجهیزات و مهمات مورد استفاده طرفین درگیر در جنگ ، که باقیمانده است قابل رؤیت بوده و بر روی زمین قرار دارد و می‌توان با شرایطی برای جابجایی ، انهدام ، ‌به کارگیری مجدد و انبار کردن و … آنها تصمیمات مناسبی را اتخاذ نمود .ولی متأسفانه در مورد مین چنین امری بسادگی امکانپذیر نیست زیرا : - محل دفن از نظرها پنهان می‌باشد . - عموما" نقشه‌های مناطق مین‌گذاری شده موجود نیست یا دارای دقت کافی نمی‌باشد . - نحوه کاشت آنها در خیلی از مواقع در یک میدان ، نامنظم است . - پاکسازی میادین مین بسیار مخاطره آمیز است . - پاکسازی میادین مین مستلزم وقت زیادی می‌باشد . - وسعت زمین‌های مین گذاری شده بسیار زیاد است . به همین دلیل پس از هر جنگ که در آن از مین استفاده گردیده است ، شمار زیادی از افراد نظامی و غیر نظامی بیگناه قربانی مین‌ها می‌شوند و خسارات زیادی به افراد محلی از نظر مالی و جانی وارد می‌گردد . بنابراین امروزه از انواع وسایل و روش‌های مختلف برای پاکسازی میادین مین مورد استفاده می شود که به طور کلی به دو روش پاکسازی دستی (استفاده از نفرات) یا پاکسازی مکانیزه (استفاده از تجهیزات) تقسیم می‌شود . امروزه در گستره جهانی زمین‌های بسیاری آلوده به مین می‌باشند و در ایران نیز پس از اتمام جنگ تحمیلی برغم تلاشهای صورت گرفته در سالهای قبل ؛ بسیاری از زمین‌های آلوده به مین پاکسازی نگردیده‌اند که در روند بازسازی مناطق اشکال ایجاد کرده است . جنگ تحمیلی عراق علیه ایران باعث شد که پس از جنگ در بخش وسیعی از مناطق کشور ما انواع مین و مواد منفجره عمل نکرده باقی بماند . طبق نظر کارشناسان پس از جنگ در بیش از 2/4 هکتار بالغ بر 000/000/16 مین های گذاشته شده توسط عراق باقی مانده بود که همچنان در منطقه موجود است. با بازگشت اهالی و شروع زندگی روزمره در منطقه ، آلودگی آنجا مشکلات فراوانی برای آنها ایجاد کرده است بگونه‌ای که بر اساس آمارهای قبلی، روزانه بطور متوسط 3 نفر با مین برخورد می‌کنند . در این رابطه جهت حل هر چه سریعتر این معضل اجتماعی مسئولان و دست اندرکاران ، تصمیم گرفتند که با همت کارشناسان ، متخصصان و صنایع مرتبط و با برنامه‌ریزی تولید داخلی روش مکانیزه پاکسازی را جهت سرعت بخشیدن به عملیات پاکسازی مناطق آلوده بکارگیرند .