صد روز گذشت.../

قرار بود برای چهلمین روز شهادت دوستامون مراسم برگزار کنیم، اما نمی‌دونم بعد از چهل روز چه اتفاقی افتاده بود که همه یادشون افتاده بود چهلم بگیرند. بخاطر اینکه مراسم ما لوث نشه، تصمیم گرفتیم در آستانه سال نو صدمین روز رو برگزار کنیم. مقدمات برگزاری این مراسم بطور عملی از هفته پیش شروع شد، روزی که برای در اختیار گرفتن تالار حرکت با مسوولان شهرداری صحبت کردیم و انصافا خیلی همکاری کردند. دعوت از مسوولان به عهده من بود. تمام تلاشم رو به کار بردم تا عالی‌ترین مقامات رو دعوت کنم. سه جلسه کاری برگزار کردیم که تا نصفه شب طول می‌کشید. تلاش همه خبرنگارها این بود که به بهترین وجه مراسم رو برگزار کنیم، چون با وجود اینکه 5- 6 نفر بودیم، اما مراسم به نام خبرنگارها تموم می‌شد. روز برگزاری مراسم (سه‌شنبه)، از صبح رفتیم تالار حرکت تا سالن رو آماده کنیم. دکور اگرچه ساده بود اما بعدا فهمیدم که چه تاثیرگذاری خوبی داشت. وعده کرده بودیم که آخرین مکالمات خلبان C130 رو پخش کنیم، صدا و تصویر گراف برج مراقبت رو هو در اختیار داشتیم و برای محکم‌کاری از همه نهادهایی که فکر می‌کردیم مربوط هستند اجازه پخش گرفتیم، اما در آخرین لحظه گفتند قاضی پرونده اجازه پخش مکالمه رو نمیده به این دلیل که پرونده در جریان رسیدگی قرار داره و پخش مکالمه نوی اتهام و اخلال در روند رسیدگی به پرونده محسوب میشه و اگه مکالمه پخش بشه عواقبش با خودتونه. از جای دیگه‌ای هم خبر رسید که یه عده با برگزاری این مراسم مخالفت شدید دارند. چند دقیقه قبل از شروع برنامه چهره‌هایی رو دیدیم که وارد سالن شدند که شباهتی به خبرنگار جماعت نداشتند (...). هر طور بود با وجود نظارت شدید، برنامه رو شروع کردیم. صدای ضربان قلب، صدای انفجار، اذان و تصاویری که اشک هر بیننده‌ای رو جاری می‌کرد. تمام توجهم به این بود که مشکلی پیش نیاد. مهمونهای زیادی رو دعوت کرده بودیم. اما اونایی که فکر نمی‌کردیم اومدند و اونایی که ادعای دلسوزی برای خبرنگار داشتند و خیلی کوچیک‌تر از مسوولیت‌شون، نیومدند. سخنرانی شمخانی، خاتمی، طلایی‌نیک و کروبی مراسم رو از سطح معمولی فراتر برد. البته هیچ کدوم قصد سخنرانی نداشتند ولی یک جمله کافی بود تا حرف بزنند: «همه کارهای برگزاری این مراسم به عهده خدمون بوده و ...» به هر حال خوشحالم که با همکاری و همراهی بقیه خبرنگاران، مراسمی غیر رسمی و فارغ از بحث‌های سیاسی برای خودمون برگزار کنیم، مراسمی کاملا مدنی، صنفی و بدون وابستگی.